زندگی کار غریبی ست

من، غریبه در زندگی

این همه برای توست

از توست

هر چند ناچیز

تحفه اي است

بضاعت درويش

دلم خیلی برایت تنگ شده

خیلی

این را از نقره های ات می دانم

این را از بغض کوچک ام می دانم

از نگاه خیره ات

از تنهایی ام

از موسیقی

از بوی تن ات که همه جا هست

از دل تنگ ام

عقربه ها جایی را ندارند بروند

روز و شب عقربه ها یکی ست

ما اما

یکی مان روز

یکی مان شب

باران که میزند خیس می شوم

چتر بالای سرم سوراخ است

روبروی ام نشسته و

چه می فهمد

چشمان اش اقیانوس است

اقیانوس هند

 صدای اش بندرگاه

تن اش خلیج

دستان اش ماهی

قلاب می اندازم ماهی دستان اش را می گیرم

از خلیج تن اش

کاش می شد کف پوش چشمان اش را برداشت
و سر خانه و زندگی برگشت

سقفی بالای سرم نیست

آسمان هست

سایه ای بالای سرم نیست

خاطره ات هست

امیدی، شوری، حرفی

نیست

من اما هستم

بی تو

در دور افتاده ترین شهر دنیا

بی خانه

یاد آبان و کوچه ها

یاد خیابان ها

یاد تو و کافه های ات

حالا اما بسیار احساس پیری می کنم

در تنهایی

باید یاد بگیرم از زندگی بی تو لذت ببرم

تا در زندگی با تو لذت بردن را بلد باشم

میان تو دراز کشیده ام

حرف نمی زنیم

بر که می گردم

از خواب می پری

:می گویی

"بوی علف می دهی؛ بوی سبزه"

می دانم خوشت می آید

.....باران که ببارد بهتر هم می شود

اگر بمیرم

آخرین باری که همدیگر را دیدیم

آنجا

در خیابان نفت بود

چه کسی می داند؟

شاید اگر نمیرم هم

آخرین باری که دیدم ات

آنجا

در خیابان نفت بود

هیچ کس هم خبردار نشد

با هم زندگی می کنیم؛

بی حوصلگی ها را در خوشی ها هم می زنیم

یک نفس سر می کشیم

.و با هم زندگی می کنیم

مثل کودکی، در ساحل

گودالی می کنم

تو موج می شوی؛

،می آیی

پرش می کنی

.و می روی

تا بحال شاپرک دیده ای؟

من آنم

!نترس

یادت که هست؟

....باید امیدوار باشی