نوشتن اغلب اصل حال و روز را نشان نمی دهد. معمولا و بسته به موقعیت حال آدم قدری بهتر یا بدتر از آن است که می نویسد.
من امیدوارم تو بهتر باشی؛ خیلی بهتر.

مشکلات را که نمیشود به سادگی و در لحظه ای حل کرد از طرفی نمی شود هم تسلیم شد. تمام هنر زندگی کردن شاید در این باشد که چطور با این مشکلات که گاهی هم حل نشدنی هستند کنار آمد یا آن چنان محدود و رام شان کرد که حداقل آسیب را بزنند. باید روح را در این مهلکه نجات داد، پناه داد و پنهان کرد. تمام معنی طراحی ها، عکاس، خواندن و نوشتن در این جهت است.

این مبارزه ای دشوار، کند، خسته کننده و گاهی نا امید کننده است. بارها سئوال "که چی؟" به ذهن می آید. بارها همه اینها بیهوده بنظر می رسد.
بیهوده نیست؛ البته که نیست. بخصوص برای کسی که خودش زندگی است.