قبل ها، شادی ساده بود

زندگی ساده بود

آرزو

مهربانی

ساده

شب ها

از خدایی که در لامپ مهتابی زندگی می کرد می خواستم

خواب ها آرام باشند

و چه ساده بودم، من!

چراغ مهتابی که خاموش می شد، خدا می مرد

خانه بی خدا، در شب ترسناک بود

شب ها، هر شب

مادر و باقی خداها می رفتند در بخش کودکان

و خداها

در لامپ های مهتابی بیمارستان

کنار هم

بی روح می شدند

بی فایده می شدند

من ساده بودم

و از سر سادگی نمی دانستم

که از خدای مرده خانه کاری بر نمی آید

بیهوده دعا می کردم.